- Toen en nu

"In mijn warme familie kreeg ik alle kansen om te worden wat ik wilde worden.”

De premature Istiak was nog maar drie dagen oud en heel kwetsbaar toen hij bij het SOS kinderdorp in Dhaka werd gebracht. SOS medewerkers namen hem mee naar het ziekenhuis, waar hij in een couveuse vocht voor zijn leven. Na een paar weken kwam hij thuis bij zijn familie in het SOS kinderdorp. Istiak: “Ik herinner me dat ik vroeger vaak naar het ziekenhuis moest voor check-ups. Ik wist toen al dat ik leefde dankzij de medische wetenschap. Dat die mensen in die witte jassen mij gered hadden, maakte zoveel indruk op me dat ik besloot zelf iemand in zo’n witte jas te worden.”

Inmiddels werkt Istiak voor Artsen zonder Grenzen in een Rohingya-vluchtelingenkamp in Cox Bazar. Ook na werktijd zit hij niet stil. “In deze coronatijd is er veel hulp nodig. Daarom heb ik met vrienden een organisatie opgericht om kwetsbare mensen te helpen. We delen voedsel uit en geven gratis medische voorlichting en zorg. Ook ben ik nog nauw verbonden met SOS Kinderdorpen. Ik informeer de moeders en medewerkers over corona en hoe ze het virus buiten de deur kunnen houden.”

Voor de toekomst heeft Istiak veel dromen. “Ik wil doorleren en me specialiseren in infectieziekten. Ooit hoop ik een ziekenhuis op te zetten in een gebied zonder medische zorg. Want iedereen heeft recht op zorg! Ik realiseer me dat ik ontzettend veel geluk heb gehad. Dankzij SOS kwam ik op tijd in het ziekenhuis en heb ik een fantastische jeugd gehad. In mijn warme familie kreeg ik alle kansen om te zijn wie ik wilde zijn en te worden wat ik wilde worden.”