Het werk van SOS verandert levens… Al 70 jaar

SOS Internationaal bestaat dit jaar zeventig jaar. Zeventig jaar waarin we het verschil hebben mogen maken voor kinderen en families over de hele wereld. De verhalen van Mostafa, Eddel, Lazet, Jorge en Saroswoti geven een inkijkje in hoe het werk van SOS mensen raakt en levens verandert.

Een kijkje in Egypte

De kinderen in de programma’s van SOS Kinderdorpen in Egypte komen vaak uit een omgeving waar veel geweld voorkomt. Zowel thuis als op straat. SOS Kinderdorpen richtte in Caïro de theaterschool Harakat Group op als onderdeel van het familieversterkende programma. Hier leren inmiddels honderdvijftig kinderen hun gevoelens te uiten via diverse kunstvormen. Mostafa Hozayen is acteur, theaterdirecteur en artistiek leider van de theaterschool. Hij vertelt: “Onze kinderen hebben veel narigheid meegemaakt en vooral geleerd zich negatief te uiten. Met de Harakat Group leren we hen zich op een creatieve manier uit te drukken. Dat doen we bijvoorbeeld met toneel-, schilder en danslessen. Net wat een kind leuk vindt. Het helpt hen te dealen met hun woede en geeft zelfvertrouwen. Binnen een jaar zie ik eigenlijk altijd dat agressie en kwaadheid plaatsmaken voor vrolijkheid. De kinderen veranderen in zelfverzekerde individuen met een eigen mening, die ze op een goede manier kunnen uiten.”

Een kijkje in Ethiopië

Eddel uit Ethiopië is tien jaar. Ze herinnert zich nog goed dat ze, toen ze nog klein was, nergens kon spelen. Iedere dag ging ze met haar moeder de straat op om voor de deur van de kerk te bedelen voor eten en geld. Toen Eddel vijf jaar oud was, werd haar moeder ziek. Algauw overleed ze. Omdat Eddel en haar kleine zusje verder niemand hadden, werden ze opgenomen in het SOS kinderdorp Jimma. In deze veilige omgeving vond Eddel eindelijk haar speelplek. Eddel: “In de weekenden speel ik ‘s middags in de speelkamer. Dit is echt de allerleukste plek van het dorp. Al mijn vrienden komen hier spelen en als het regent zitten we lekker droog.”

Een kijkje in Kirgizië

Lazet (39) is een alleenstaande moeder van drie kinderen. Ze vluchtte naar de stad om haar kinderen en zichzelf te beschermen tegen haar man, een getraumatiseerde alcoholist die haar regelmatig mishandelde. “Lange tijd heb ik me gevangen en hulpeloos gevoeld”, vertelt Lazet. “Toen ik in de stad kwam, had ik niets. We stonden op straat en ik kon geen hulp vinden. Mijn jongste meisjes Alina en Zarina waren nog maar een paar maanden oud. Uit wanhoop nam ik de allerzwaarste beslissing van mijn leven: ik bracht de tweeling naar een weeshuis. Gelukkig kwam ik daar in contact met een familiecounselor van SOS Kinderdorpen. Via haar kreeg ik een tijdelijk onderkomen en dagopvang voor de tweeling. Ook regelde ze dat mijn oudste, Madina, naar school kon. SOS Kinderdorpen kwam net op tijd in mijn leven!” Inmiddels gaat het goed met Lazet en haar gezin. “We zijn veilig. Ik kan mijn kinderen te eten geven, ze krijgen de medische zorg die ze nodig hebben en gaan naar school. SOS helpt ons nu bij het zoeken naar een permanente woonplek. Ook hielpen ze mij aan een baan. Ik werk nu als vertaler van boeken in de Kirgizische taal. Ook krijg ik psychosociale hulp om het verleden te verwerken en weer positief in het leven te staan. De missie van SOS Kinderdorpen is simpel: zorgen dat ieder kind een veilig en liefdevol thuis heeft. Maar het heeft mijn leven veranderd! Dankzij SOS zijn mijn kinderen vrolijk, veilig en samen.”

Een kijkje in Nepal

SOS Kinderdorpen in Kathmandu, Nepal, opende in 1981 haar deuren voor kinderen met een beperking die er alleen voor staan. Deze kinderen worden hier behandeld en intensief begeleid door SOS professionals. Saroswoti (58) is al dertig jaar zo’n professional. “In Nepal ligt nog steeds een stigma op kinderen met een handicap. Ik word daar zo verdrietig van. Ik trek me dan op aan de wetenschap dat wij in ieder geval ontzettend veel voor de kinderen in onze zorg betekenen. Ik heb zoveel kinderen binnen zien komen die helemaal niets konden en nu met de juiste begeleiding en training toch veel dingen zelfstandig doen. Dat maakt me ontzettend gelukkig.”

Een kijkje in Panama

Als kind al rende Jorge door de straten van Panama-Stad, op zoek naar mensen die hij om geld kon vragen voor eten. Nog steeds rent Jorge (26), maar nu wordt hij toegejuicht door duizenden mensen. Jorge groeide op in het SOS kinderdorp in Penonomé. Inmiddels is hij een atletiektopper. Ooit hoopt hij nog eens voor zijn land uit te komen tijdens de Olympische Spelen. Als tiener ontdekte Jorge dat hij heel goed was in het onderdeel ‘tienkamp’ en ook landelijk bleef dit niet onopgemerkt. Het resulteerde in een beurs aan een universiteit in Amerika. Sport geeft Jorge de discipline en de focus zijn dromen na te jagen. Hij is net afgestudeerd in Informatica. “Mijn leven begon met een valse start. De atletiek gaf mij de kans echt iets van mijn leven te maken. Maar ik zou nooit zijn wie ik nu ben, zonder de steun van mijn SOS familie.”

Deel dit artikel: